Żywe manekiny
W 1858 r. za sprawą Charles’a Worth’a narodziła się moda haute couture. Oprócz dwóch sezonowych kolekcji projektant wprowadził też nowy sposób ich prezentacji. Zdecydował, że potencjalni kupcy zobaczą je na mannequin vivant, czyli żywych manekinach. Francuzi po dziś dzień używają tej nomenklatury mówiąc o modelkach. Zawód ten nie cieszył się wówczas zbyt dobrą reputacją. Modelka zarabiała wszak na pokazywaniu swojego ciała. Nie trzeba było jednak długo czekać, by „żywe manekiny” stały się ideałami kobiecego piękna.
Co łączy Catwalk z Tytanikiem?
Na początku XX wieku pokazy weszły w przestrzeń publiczną. Lucy Duff-Gordon – brytyjska projektantka i arystokratka zamienia zwykłą handlową transakcję w wydarzenie towarzyskie. Na jej pokazy obowiązywały specjalne zaproszenia. Duff-Gordon zawsze troszczyła się o odpowiedni dobór muzyki, nastrojowe światło i wystawne menu. To wtedy pojawił się znany nam współcześnie wybieg. Sława i reputacja Lucy Duff-Gordon przygasły po katastrofie Titanica w 1912 r. Okazało się, że projektantka i jej mąż byli wśród 12 osób, które zajęły ponad 40 osobową szalupę ratunkową. Plotkowano wówczas, że para przekupiła członków załogi, by nie zabierali więcej pasażerów i czym prędzej uciekli z miejsca katastrofy.
The Show Must Go On!
Kiedy spotkanie partnerów biznesowych przeobraziło się w celebryckie show? Do zmiany przyczynił się kryzys haute couture i pojawienie się kolekcji prêt-à-porter – gotowych do noszenia (1958 r.) Trend dał zaistnieć wielu nowym projektantom, a w ich kalendarzach zaczęły pojawiać się wspomniane na wstępie tygodnie mody w Paryżu, Nowym Jorku i Mediolanie. Na prawdziwe pokazy – spektakle trzeba było czekać do lat 80-tych XX w. To wtedy na wybiegach pojawiają się prowokacyjne kolekcje takie, jak „And God created Man” Jeana Paula Gaultiera. Nowa tendencja osiąga kulminację w kolejnej dekadzie. W latach 90 – tych pokaz staje się metodą na wyrażenie jakiejś idei, dziełem totalnym, wynalazkiem na miarę opery. Czy Alexandrowi McQueenowi chodziło o modę czy wykładnię własnego uniwersum? Co miał na celu Arkadius prezentując „Virgin Mary Wears The Trousers”? Obojgu wspomnianym projektantom bliżej do artystów-performerów niż do krawców. Metodę podchwycili koledzy z branży, którym często brakuje geniuszu McQueena. Ubiegłoroczny, paryski pokaz Rick’a Owens’a to zdecydowany przerost formy nad treścią. Projektant chciał, by mówiono o jego pomyśle – modelkach noszących modelki. Sama kolekcja zniknęła pod płaszczem skandalu. Podobne echa towarzyszą minionemu tygodniowi mody w Nowym Jorku. „Spektakl zabił modę” – stwierdziła oburzona Bridget Foley z „WWD”.
Czasem zdarza się, że rubryki towarzyskie nie wspominają nawet prezentowanej kolekcji. Ważniejsze jest to kto, z kim lub w czym na pokazie się pojawił. Czy wam również wydaje się, że moda zmierza w dość niepokojącym kierunku?
źródła zdjęć: vogue.co.uk, arkadius.com